„Mate­ma­ty­ka jest poezją myśli.” – pisał Hugo Ste­in­haus.
W Inqba­to­rze trak­tu­je­my tę myśl dosłow­nie.

Nie uczy­my mate­ma­ty­ki jako zbio­ru reguł do odtwo­rze­nia na spraw­dzia­nie. Uczy­my jej jak języ­ka, któ­rym moż­na opi­sy­wać świat i ukła­dać go w logicz­ne wzo­ry. Jak poezji, któ­ra daje pięk­no w samej struk­tu­rze.

Dla­te­go:
– zamiast sche­ma­tów uczy­my zada­wać dobre pyta­nia i szu­kać wła­snych roz­wią­zań,
– rów­na­nia trak­tu­je­my jak skrót myślo­wy, a nie ścia­nę sym­bo­li,
– poka­zu­je­my, że dowód mate­ma­tycz­ny może być tak ele­ganc­ki jak wiersz, a rozu­mo­wa­nie – tak twór­cze jak impro­wi­za­cja.

Mate­ma­ty­ka w Inqba­to­rze nie jest narzę­dziem do zali­cza­nia egza­mi­nów, ale spo­so­bem myśle­nia, któ­ry zosta­je na całe życie: pre­cy­zyj­nym, kre­atyw­nym i otwar­tym na nie­spo­dzie­wa­ne połą­cze­nia.